Pas nu zien we hoe klein we hebben gewoond, met veel plezier wel eens waar, maar toch het was behelpen. Voor Patrick is de overgebleven ruimte echter gigantisch, een super feest, eindelijk een grote studio. Nog voordat al onze meubels eruit waren is hij al begonnen met verbouwen. Het resultaat is fantastisch, twee aparte “kamertjes” om te fotograferen voor de cursisten, in een handomdraai om te bouwen tot 1 grote studio. Meteen werden er allemaal fotosessies gepland, wij staan dus ook weer vers op de site.

En ik, ik heb eindelijk mijn eigen kantoor, had er al over geschreven, maar tik nu deze woorden vanaf een overzichtelijk, inderdaad kindvrij bureau. De deur van de kast moet ik niet opendoen, dan golven de potloden/viltstiften/papier en ander knutselwerk me alsnog tegemoet, maar zolang ik me daaraan houd, is het een waar genoegen. Ontdek ook met het ouder worden van de dames dat mams steeds vaker overbodig is. Waar ik voorheen toch echt (ondanks de weigering van mijn kant) moest animeren, word ik nu weggewuifd. De deur van de televisiekamer is ook door de meiden ontdekt, dicht betekend dan ook “mam je bent niet welkom”. Een rare gewaarwording, ineens heb ik tijd over…………..

Heb gelijk ook maar eens enorm opgeruimd, daar nodigt zo’n verhuizing echt toe uit. Hoeveel rotzooi kan een mens bewaren in de hoop het ooit nog te gaan gebruiken? Had natuurlijk al op de rommelmarkt van de zomer het een en ander proberen te slijten, maar na een lange (overigens zeer gezellige) dag, ging ik alsnog huiswaarts met een bijna volle bus en was tachtig euro rijker. Dus de stort heeft zich kunnen verheugen op dagelijkse bezoekjes en als je probeert puin te ruimen zonder dat er nieuwsgierige Aagjes in de buurt zijn, kan je best vaart maken. Want na eerst de fout te hebben gemaakt om sociaal te willen zijn en met inspraak speelgoed te willen uitzoeken, ben ik al snel overgegaan op de brute methode, gewoon grondig ruimen als ze naar school zijn. En dan nog staan de twee kamers vol, hoeveel schoentjes kan Barbie dragen, hoeveel accessoires heeft een Playmobiel popje nodig??

Je eigen kamer deel II……………

Het was zo’n goed plan en het leek echt te gaan werken, apart slapen. Ach misschien ben ik gewoon een watje die haar meisjes plezier gunt, want wat hebben ze het toch gezellig die twee. Het begon goed, ieder in haar eigen bed, wel een week lang. En inderdaad in het weekend samen. Totdat er iets op televisie voorbij kwam over een weerwolf. Mina was ervan overtuigd dat deze bij haar op bezoek zou komen als ze alleen in bed lag, dus er werd stiekem, nadat ik naar beneden was gegaan, richting zus geslopen en daar in bed gedoken. Na haar 2 nachten te hebben teruggelegd vond ik (en mijn rug, wat is een slapend kind zwaar…) het welletjes en ben het gesprek aangegaan. Met grote tranen en oprechte angst (of ze is gewoon een uitstekende actrice) werd er uitgelegd dat samen met haar zus ze de wereld aankon. Dat de weerwolf toch echt haar kamer voorbijging als ze met haar kompaan deze beschermde.

Dus na de plechtige belofte (leg maar eens uit wat plechtig betekend) werd er gezworen dat ze echt meteen zouden gaan slapen als ze in bed lagen. Ik moet eerlijk zeggen dat ze zich daar redelijk aan houden, maar misschien hoor ik het gewoon niet goed genoeg door de geweldige isolatie tussen de vloer. Maar ach, wat is leuker en vooral spannender dan iets doen wat niet mag, dit gaan ook zeker de dingen zijn die hen een warm gevoel gaan geven als ze terugdenken aan hun jeugd. En als ik ter controle om een uur of 21.00 naar boven loop, zijn ze altijd volledig in dromenland.

De scheiding van spullen heeft heel wat voeten in de aarde gehad. Na 5 jaar samen een kamer te hebben gedeeld en dus ook met al het speelgoed bij elkaar, zie het dan eens eerlijk en passend te verdelen. Naar welke kamer gaan de muziekinstrumenten, wie mag het Barbie kasteel en waar gaan we de Playmobiel uitstallen. Na heel wat heen en weer gesleep, heeft alles zijn plek gevonden. Het leuke hiervan is dat elke kamer een doel heeft, de poppenmoedertjes in spee vervoegen zich in het domein van Mina, terwijl de aspirant muzikanten er lustig op los blokfluiten/gitaarspelen/drummen in Janna’s toko. Een concertje voor de poppen op de gang is niet uitgesloten, keurig halverwege en daarna alles weer netjes op zijn plek. Want ook nu is mamma’s schrikbewind qua opruimen nog levendig in de herinnering.

Delen…………….
Samen spelen is samen delen. Een gevleugelde uitspraak in huize Mollema. Om het hen zo makkelijk mogelijk te maken in hun latere leven, vind ik het belangrijk dat de dames leren wat delen is. Al vroeg zijn we daar (noodgedwongen) mee begonnen. Met iedere zomer een terrein vol met nieuwsgierige kindjes, is het moeilijk dingen voor jezelf te houden. Na de uitleg dat als zij ervoor kiezen om samen met iemand te spelen, deze persoon ook alles wat er dan aanwezig is, mag gebruiken, verlopen de meeste speelpartijen dan ook in goede aarde. Willen ze niet dat er b.v. met hun fietsen wordt gespeeld, leggen ze deze in onze eigen tuin, off limits voor de gasten.

Maar de automatische verbondenheid die ze samen hebben en het daarmee gepaard gaande deelgedrag is fenomenaal. Met liefde wordt de favoriete knuffel afgestaan aan zus omdat deze pijn heeft. Met het grootste gemak geven ze elkaar dierbare tekeningen die vol staan met harten en lieve zus. Omdat Janna goed kan opruimen, mag ze met alles in Mina’s kamer spelen, sterker nog, ze mag alles hebben want ze zorgt zo goed voor haar. En omgekeerd mag Mina altijd een kusje van Janna.
Dit is natuurlijk de ideale wereld. De realiteit is toch ook wel dagelijks geknok, naast het hierboven beschreven overvloedige vertoon van genegenheid. NEEEEE dat is mijn tekening/boek/beertje, BLIJF AF, HOU OP. Vol vuur wordt het terrein afgebakend en de eigendommen verdedigt. Dit is MIJN kamer, ga weg. Om na een half uur met een klein stemmetje te vragen, kom je bij me spelen……….

De drama’s beperken zich gelukkig tot een minimale strijd, zo plotseling als het opkomt, zo snel kan alles ook weer goed zijn. De intensiteit verrast me altijd weer, hoe is het mogelijk dat de zaken zo snel tegenstrijdig kunnen zijn, wat nu heel logisch lijkt, is morgen volstrekt belachelijk. Het houd je ook scherp, ik vaar dan ook nooit op de automatische piloot. Begrijpen zal ik ze toch nooit helemaal, ieder mens, dus ook deze minimensjes, hebben zo hun verborgen kant.

Janna is in den basis veel geslotener dan Mina, heeft meer moeite met onder woorden brengen van hetgeen ze voelt en waarom ze bepaald gedrag kan vertonen. Door met hen beiden te oefenen in het uiten van gevoelens, door te benadrukken dat het heel gewoon is dat je soms alleen wilt zijn, door ze dan ook in hun waarde te laten als ze huilen/zich terugtrekken/afreageren, probeer ik stabiele personen te creëren. Natuurlijk val ik hard in de valkuil als ik “even snel” iets wil oplossen, maar toch merk ik dat ik eindeloos vertrouwen en waardering van mijn meisjes krijg.
Ook voor mij gaat het met vallen en opstaan, ik leer ook van hen en geniet van de wijze lessen.

Vrijetijdsbesteding………………
De vertedering die mijn dames kunnen losmaken, wauw! Niet alleen bij ons maar ook in de weide omtrek staan ze bekend als zeer geliefd. Na een wat moeizame start dit jaar met de vrijetijdsbesteding op woensdag (hun vrije dag van school) vinden ze nu de Loisiers/ADN helemaal te gek. Ze zijn er niet weg te slaan, iedere week staan er weer allemaal leuke dingen op de planning. Qua budget slaat het met € 8,25 per kind geen heel groot gat in de begroting, ik strijk dan ook vaak over mijn hart en rij met liefde 2x heen en weer om ze in Argentat af te zetten.

Bewust heb ik gekozen om ze in Argentat naar kamp te brengen. Ze leren hier andere kinderen kennen dan alleen die uit de directe omgeving, hun beste engelse vriendinnetje die in Argentat op school zit gaat er ook naar toe en ze kunnen vast wennen aan de grote school daar. Ze eten namelijk tussen de middag hun (3 gangen warme) lunch in de schoolkantine en doen sportactiviteiten ook in de sporthal van school. En ook daar hebben ze naast Lily-Rose al heel wat vriendinnen opgedaan. Afgelopen week was het helemaal bal, naar Super Lioran en met een echte hondenslee de piste af. Dolgelukkig en vol enthousiaste verhalen haalden we ze op, dit spektakel wilde Patrick toch ook graag uit eerste hand horen.


De weekenden zijn gevuld met een ander soort vermaak, met pappa in de tuin ravotten, een sneeuwpop maken (als er net een ochtendje sneeuw ligt) of gewoon lekker languit, als het weer typisch Holland is, met een filmpje voor de buis. Dit wordt gelardeerd met eindeloos tekenen, sjoelbakken en koekjes/taartjesbakken met mams. Naast de pannenkoeken die de meeste weekenden op het program staan, probeer ik, zeker nu in de nieuwe keuken, tijd te maken voor mijn kookkunsten. Na weer 126 potten jam te hebben gemaakt van de kiwi’s en appels uit de tuin, staan de stoofpotten weer te wachten. Mijn kleine, zeer behulpzame assistenten staan al in de startblokken om het vlees te snijden, de aardappels te schillen en de worteltjes stiekem op te knagen.

Dus wij gaan al kokkerellend op naar het nieuwe seizoen, ik hoop dit jaar weer gevuld met vele tweelingen. Sjors, je aanwezigheid wordt toch echt dringend verzocht en ook beide heren, Sjoerd & Pepijn van afgelopen seizoen, zijn van harte welkom!!

Ik wens jullie al het goede vanaf onze prachtige berg, een vrolijke franse groet.

Babs Mollema